คําพิพากษาศาลฎีกาที่ 5084/2554
ป.อ. พรากผู้เยาว์เพื่อการอนาจารโดยผู้เยาว์ไม่เต็มใจ พรากผู้เยาว์เพื่อการอนาจาร (มาตรา 318, 319)
ป.วิ.อ. ห้ามมิให้พิพากษาในเรื่องที่โจทก์ไม่ประสงค์ให้ลงโทษ (มาตรา 192 วรรคสี่)
ข้อเท็จจริงรับฟังได้ตามพยานหลักฐานของโจทก์ว่า จําเลยที่ 1 ชักชวนผู้เสียหายที่ 1 ไปพูดคุยกันต่อที่บ้านของนาย ป. แล้วจําเลยที่ 1 ร่วมกับจำเลยที่ 2 และพวกข่มขืนกระทําชําเราผู้เสียหายที่ 1 จึงฟังว่า ผู้เสียหายที่ 1 เต็มใจไปด้วยไม่ได้ เพราะผู้เสียหายที่ 1 มิได้เต็มใจที่จะถูกข่มขืนกระทำชำเรา จําเลยที่ 1 จึงมีความผิดฐานร่วมกันข่มขืนกระทำชำเราผู้อื่นอันมีลักษณะเป็นการโทรมหญิง และร่วมกันพรากผู้เยาว์ไปเพื่อการอนาจารโดยผู้เยาว์ไม่เต็มใจไปด้วย ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 318
แต่ในความผิดฐานร่วมกันพรากผู้เยาว์ เมื่อคำฟ้องของโจทก์เพียงแต่ขอให้ลงโทษจําเลยทั้งสองฐานร่วมกันพรากผู้เยาว์เพื่อการอนาจารโดยผู้เยาว์เต็มใจไปด้วย ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 319 เท่านั้น ศาลจึงลงโทษได้เพียงตามคําขอท้ายฟ้องของโจทก์ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 192 วรรคสี่
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 544/2543
ป.อ. มาตรา 83, 317
ป.วิ.อ. มาตรา 186 (9) , 195 วรรคสอง , 225
ผู้เสียหายหลบหนีออกจากบ้านมาอยู่กับจำเลยโดยไม่ได้รับอนุญาตจากบิดา แต่ขณะเกิดเหตุ ผู้เสียหายมีอายุเพียง 13 ปีเศษ อยู่ในอำนาจปกครองของบิดา จำเลยได้พาผู้เสียหายไปตามห้องอาหารต่าง ๆ โดยบิดาผู้เสียหายมิได้ยินยอมด้วย เป็นการล่วงอำนาจปกครองของบิดาผู้เสียหาย แม้ผู้เสียหายจะสมัครใจยินยอมไปกับจำเลยก็ถือไม่ได้ว่าได้รับความยินยอมเห็นชอบจากบิดาการกระทำของจำเลย จึงเป็นการพรากผู้เสียหายซึ่งเป็นเด็กอายุไม่เกิน 15 ปี ไปเสียจากบิดาแล้ว ทั้งการเดินโชว์ชุดว่ายน้ำของเด็กหรือการต้องยอมให้แขกผู้ชายที่มาเที่ยวจับหน้าอกในห้องอาหารต่าง ๆ ถือได้ว่าเป็นการพรากเด็กไปโดยปราศจากเหตุอันสมควรเพื่อหากำไรหรือเพื่อการอนาจาร
คำฟ้องโจทก์มีคำขอให้ริบกาวสังเคราะห์ของกลาง แต่ศาลล่างทั้งสองยังมิได้มีคำวินิจฉัยในเรื่องของกลาง จึงไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 186 (9) แม้โจทก์จะไม่อุทธรณ์ฎีกา แต่ปัญหาข้อนี้เป็นปัญหาเกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อย ศาลฎีกามีอำนาจแก้ไขให้ถูกต้องได้ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 195 วรรคสอง ประกอบ มาตรา 225
ป.อ. พรากผู้เยาว์เพื่อการอนาจารโดยผู้เยาว์ไม่เต็มใจ พรากผู้เยาว์เพื่อการอนาจาร (มาตรา 318, 319)
ป.วิ.อ. ห้ามมิให้พิพากษาในเรื่องที่โจทก์ไม่ประสงค์ให้ลงโทษ (มาตรา 192 วรรคสี่)
ข้อเท็จจริงรับฟังได้ตามพยานหลักฐานของโจทก์ว่า จําเลยที่ 1 ชักชวนผู้เสียหายที่ 1 ไปพูดคุยกันต่อที่บ้านของนาย ป. แล้วจําเลยที่ 1 ร่วมกับจำเลยที่ 2 และพวกข่มขืนกระทําชําเราผู้เสียหายที่ 1 จึงฟังว่า ผู้เสียหายที่ 1 เต็มใจไปด้วยไม่ได้ เพราะผู้เสียหายที่ 1 มิได้เต็มใจที่จะถูกข่มขืนกระทำชำเรา จําเลยที่ 1 จึงมีความผิดฐานร่วมกันข่มขืนกระทำชำเราผู้อื่นอันมีลักษณะเป็นการโทรมหญิง และร่วมกันพรากผู้เยาว์ไปเพื่อการอนาจารโดยผู้เยาว์ไม่เต็มใจไปด้วย ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 318
แต่ในความผิดฐานร่วมกันพรากผู้เยาว์ เมื่อคำฟ้องของโจทก์เพียงแต่ขอให้ลงโทษจําเลยทั้งสองฐานร่วมกันพรากผู้เยาว์เพื่อการอนาจารโดยผู้เยาว์เต็มใจไปด้วย ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 319 เท่านั้น ศาลจึงลงโทษได้เพียงตามคําขอท้ายฟ้องของโจทก์ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 192 วรรคสี่
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 544/2543
ป.อ. มาตรา 83, 317
ป.วิ.อ. มาตรา 186 (9) , 195 วรรคสอง , 225
ผู้เสียหายหลบหนีออกจากบ้านมาอยู่กับจำเลยโดยไม่ได้รับอนุญาตจากบิดา แต่ขณะเกิดเหตุ ผู้เสียหายมีอายุเพียง 13 ปีเศษ อยู่ในอำนาจปกครองของบิดา จำเลยได้พาผู้เสียหายไปตามห้องอาหารต่าง ๆ โดยบิดาผู้เสียหายมิได้ยินยอมด้วย เป็นการล่วงอำนาจปกครองของบิดาผู้เสียหาย แม้ผู้เสียหายจะสมัครใจยินยอมไปกับจำเลยก็ถือไม่ได้ว่าได้รับความยินยอมเห็นชอบจากบิดาการกระทำของจำเลย จึงเป็นการพรากผู้เสียหายซึ่งเป็นเด็กอายุไม่เกิน 15 ปี ไปเสียจากบิดาแล้ว ทั้งการเดินโชว์ชุดว่ายน้ำของเด็กหรือการต้องยอมให้แขกผู้ชายที่มาเที่ยวจับหน้าอกในห้องอาหารต่าง ๆ ถือได้ว่าเป็นการพรากเด็กไปโดยปราศจากเหตุอันสมควรเพื่อหากำไรหรือเพื่อการอนาจาร
คำฟ้องโจทก์มีคำขอให้ริบกาวสังเคราะห์ของกลาง แต่ศาลล่างทั้งสองยังมิได้มีคำวินิจฉัยในเรื่องของกลาง จึงไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 186 (9) แม้โจทก์จะไม่อุทธรณ์ฎีกา แต่ปัญหาข้อนี้เป็นปัญหาเกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อย ศาลฎีกามีอำนาจแก้ไขให้ถูกต้องได้ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 195 วรรคสอง ประกอบ มาตรา 225
